Black Cat Biscuit - support act Big D & Captain Keys Blues Backstage Gitan Diest (31-10-2021) report & photo credits: Freddie info club: Backstage Gitan info band: Black Cat Biscuit - Big D & Captain Keys © Rootsville 2021

Vanavond geen scary bones op onze weg maar een portie degelijke blues 'n roots. Daarvoor moesten we naar "Backstage Gitan", een restant van de Gitanneksfoor in Herselt, een gezellig family event dat in 2018 ophield te bestaan. Deze "Backstage" is een constructie van containers en vond zo de weg naar de Boudewijnvest te Diest. Voor diegene die geografisch niet zo zijn onderlegd, dit is recht tegenover het gebouw waar vroeger "The Bordeline" zich situeerde.

De jazz avonden zijn er reeds gestart en nu was er in het post-corona tijdperk de eerste double bill met blues. Iedereen werd gecheckt bij het binnenkomen maar helaas bleef de verwarming in gebreken. Het is tenslotte toch al Allerheiligen. Kort bij elkaar zou dan weer strijdig zijn met de verwarrende pandemie-wet maar gelukkig verkeerde mijn compagnon de route nog in een roes van de avond ervoor. Op de affiche "Black Cat Biscuit" die een introducerende tour zijn aangevat met voorstelling van hun nieuwe gitarist, Raffe Claes (ex-Tensfield). Afkomstig uit het dorp waar de "Vlaamse Filmkes" ontstonden in 1930. Iets waar de meesten hier aanwezig wel werden geconfronteerd in hun jeugd, of toen de jeugd nog wekelijks spannende verhalen werden voorgeschoteld.

Nu kent de jonge generatie Everbeur nog enkel van de "Averbode Tripel" in het café. Allemaal verdwenen net als de jaarmarkt op den Allerheiligenberg in Diest, hier achter de "Backstage Gitan" gelegen, en wij nu maar nostalgisch hopen van alles komt terug...maar niet voor Corona ;-) Als support act was er "Big D & Captain Keys", het duo bestaande uit leden van de "Bluesbones" waar dan ook weer enkele fans van deze band de weg naar Diest hadden gevonden.

"Big D & Captain Keys" bestaat zoals bekend uit Nico De Cock en Edwin Risbourg, master on the black & white keys. Het duo brent ons een mix van Bluesbones nummers, en verhalen, met tussendoor een graai uit het eindeloos arsenaal van blues, soul en pop. Nico had zich verscholen achter een joekel van een micro, misschien bang van spoken, zombies of andere "La Casa de Papel's". Al vind ik Casper nu wel een schattig spookje.

We zijn hier voor de muziek en een beetje warmte op deze kille dagen en zo begint dit duo eraan met "Dock of The Bay" van de ons veel te vroeg ontvallen Otis Redding (10-12-1967).Voor de orkestratie beperkt Nico zich tot het vocale gedeelte en een Afrikaanse Kabassa. Edwin die liet zijn vingers dan weer dwarrelen over de zwarte en witte toetsen van zijn Yamaha en verdiepte zich op dit nummer ook tot wat fluiten, en zo waren we vertrokken voor een reisje doorheen hitland.

Met "Nobody Knows You When You're Down and Out" belanden we bij een blues standard uit 1923 van de hand van Jimmie Cox, nu eerder in de versie van Eric Clapton's Unplugged concert. Van oud naar nieuw, nee nog niet het feesten, maar een nummer van "The Bluesbones" uit hun album "Chasing Shadows" van 2018. Eentje waarbij de credits gaan naar toetsenist Edwin Risbourg.

Met "Every Day I Have The Blues" diepen beide een bluesje op van B.B. King en verdwalen we zo ook bij John Hiatt's prachtige ballad "Have A Little Faith in Me". Tom Wiats er tussen gooien is voor mezelf altijd hartverwarmend als die-hard fan van deze meesterlijk song-writer. Nu is het tijd voor "Ol'55" uit het legendarische album "Closing Time" van 1973. Tussendoor komt Nico ons te entertainen uit een waar gebeurd verhaal over het ontstaan van "See Saw Blues". "Bring It On Home To Me" uit 1962 van Sam Cooke is er eentje dat er altijd wel in gaat in welke versie hoe dan ook en met "Between Whiskey and You" van Chris Stapleton maakt de ruimte binnenin deze "Backstage" plaats voor een dosis onnoemelijk respect. Outswinger van hun intermezzo is dan weer hun "Devils Bride" en tot zover het verhaal over Blues, Soul & Co.

Tijd dan waarvoor we regen en wind hadden getrotseerd en dat is "Black Cat Biscuit" in de versie 2.0. Na het winnen van de "Belgian Blues Challenge" in 2018 stonden we op de eerste rij om met 7 blues fanaten lid te worden van de "European Blues Challenge" om zo richting Azoren te vertrekken als ondersteuning van deze "Black Cat Biscuit". Een periode waar we destijds nog voldoende feedback kregen van deze organisatie, iets wat later danig kwam te verwateren en zo ook ons aller lidmaatschap.

Blues from Belgium

De enige verandering sinds het ontstaan van deze "Black Cat Biscuit" is de zoals aangekondigde verandering van gitarist. Het is Raffe Claes die als gitaarslinger Stanley Patty kwam te vervangen. Het resultaat kan je lezen op het laatst van deze recensie. Vanavond openen dit 5-takl met het jazzy getinte "Elwood Blues" en zijn we zo vertrokken voor een wel breed spectrum van blues avond. Met "Say Hello To Goddot" verzijlen we onmiddellijk in een meesterstukje party blues. "Black Cat Biscuit" hebben tijdens hun concerten altijd ieder van deze 5-piece band in de spotlights komen te zetten en zo werden de spots bij "Haunting Me" op harpist Marc gericht.

Je kan zeggen wat je wil maar sinds mijn eerste kennismaking met Bart “Yasser” Arnauts, Jeff “Junior” Gijbels Mark “Mr Mark” Sepanski , Patrick “P. Daddy” Indestege en ook met Raffe Claes is en blijft deze "Black Cat Biscuit" een meer dan geoliede machine. Yasser is ook een meesterlijk verteller en zo krijgen we als voorbode op "2 Second Man" het hoe en waarom van deze song. "Wheels 2020" werkt dan weer aanstekelijker dan je zelf zou willen. Sterk is dat deze band een wel uitgebalanceerde set brengen met enkel en alleen originals waarvoor een diepe buiging.

Aanstekelijk is ook het stukje country dat ze brengen, vanavond hier met "It Ain't My Day", een nummer met een hoog Cash gehalte. Helaas zijn er vanavond geen cowboys of cowgirls aanwezig, laat staan een groepje linedancers. Helaas was Raffe ook zijn Telecaster vergeten om het nummer perfect te maken. "Let The Blues Heal You" brengt ons in nog hogere blues sferen en did we feel it!, de slide dan toch;-)

Voor het nummer "Heart is Burning" hebben die van "Black Cat Biscuit" een resem percussie toestanden nodig alleen was Nico met de Kallabas weg. Het nummer eindigde dan weer op een alarmerende flatline ______________. Met het reeds aangekondigde "2 Second Man" stond er dan weer een dosis rock 'n roll op het programma. Het boogie geïnspireerde "Giovanni Winnetou" brengt ons terug in gedachte naar dat outstanding album "Whisky à Go Go" van Johnny Rivers uit 1964. Dezelfde opbouw, dezelfde inspiratie met een knappe contrabas solo van Patrick Indestege.

Ook Raffe Claes heeft reeds zijn inbreng en zo krijgen we van zijn hand "I Don't Need Your Love No More". Op Johnny Rivers zijn zou het nu klinken van "Lights" voor het enige slowbluesje van de avond, "Loneliness".

Van boogie, rock 'n roll over een ballad komen we zo terecht in een stukje West Coast met "The Way It Is". Als eerbetoon aan de legendarische Walter De Paduwa aka Dr. Boogie van "Classic 21" schreven deze "Black Cat Biscuit" het toepasselijke "Dr. Boogie". Als inleiding voor "Sons of A Vampire" brengt Yasser ons een onvervalst Hassels mopke. Helaas was voor sommigen de ondertiteling weggevallen. Op het ritme van "Do The Hand Jive" kwamen er ook knappe solo's van de bandleden, het washboard en indrukwekkende drumsolo van Jeff Jr. incluis.

Was het show of reality, ik zou het niet weten maar de opbouw naar het einde toe eindigde dan maar onmiddellijk in het bisnummer en het toepasselijke "Going Home". Als rasechte bluesmannen kwamen ze dan toch maar terug voor een nog langere encore. Het rapport dan over de vervanging van Stanley naar Raffe? Beiden zijn uistekende gitaristen, die ene beter in het roots gedeelte, de ander brengt er meer blues in, so clap hands, clap, clap!

het uitstervend ras, de bassist ;-)


diegene die je minder ziet maar altijd wel hoort, de drummer


de fun


and last but not least, die maagdelijke Gretsch, grrr...